Shekoofehayenow شکوفه های نو

دمی با قرآن، سعدی، سایه عالم وقتی که دهان باز می‌کند، دانایی‌اش دیگران را تحت تاأثیر قرار می‌دهد و هر کسی بالاخره چیزی از او می‌‌آموزد حتی اگر با سخن اصلی او مخالف باشد.عصر ایران؛ هومان دوراندیش - سعدی علیه‌الرحمه در کتاب پندآموز و حکمت‌آمیز "گلستان" در باب عالمانی که "فعلی موافق گفتار" ندارند آورده است:ترک دنیا به مردم آموزندخویشتن سیم و غلّه اندوزندعالِمی را که "گفت" باشد و بسهر چه گوید نگیرد اندر کسعالم آن کس بوَد که بد نکندنه که گوید به خلق و خود نکنددر سورۀ بقره نیز خطاب به ایشان آمده است: اَتَأمُرونَ الناسَ بِالبِرِّ وَ تَنْسَونَ اَنفُسَکُم (آیا مردم را به نیکی امر کرده و خودتان را فراموش می‌کنید؟)در جای دیگری نیز شیخ اجل عالم بی‌عمل را به زنبور بی‌عسل تشبیه کرده که این تشبیه او ضرب‌المثل نیز شده است. با این حال سخنان سعدی در حکایت فوق، در واقع درد دل فقیهی جوان است با پدرش دربارۀ عالمانِ بی‌عمل.در ادامه، پدر به او می‌گوید کسی بری از عیب نیست و از طلب دانش نمی‌توان دست کشید به این بهانه که "عالِم" را عیبی است. در احادیث نیز آمده است که خذو الحکمه ولو من اهل النفاق. علم را باید در هوا قاپید ولو که معلم منافق باشد.با این حال به هر مفت‌خور متملقی هم نمی‌توان عنوان "عالِم" را اطلاق کرد. عالم وقتی که دهان باز می‌کند، دانایی‌اش دیگران را تحت تاثیر قرار می‌دهد و هر کسی بالاخره چیزی از او می‌‌آموزد حتی اگر با سخن اصلی او مخالف باشد. اما کسانی که سخنانشان شبیه ترویج دروغ و خرافات است با هدف بهبود موقعیت شخصی خودشان، بعید است که مصداق "عالم" باشند.عالم در فرهنگ اسلامی، به افرادی نظیر امام محمد غزالی و علامه طباطبایی و یا دست کم مرتضی مطهری و محمدتقی شریعتی گفته می‌شود. حتی اگر , ...ادامه مطلب